عدم انتقاد پذیری هنرمندان

غرور بیش از حد برخی از اهالی هنر و دفاع مردم از آنهامشکلات موجود در موسیقی ایرانگراتومیک - در سراسر جهان وقتی که هنرمندان آثار خود را منتشر میکنند منتظر میمانند و به حرف های منتقدین گوش میدهند سپس نقد های مورد قبول را میپذیرند و اصلاحات را در کارهای آینده ی خود انجام میدهند و این کاملا طبیعی است که یک منتقد نقد کند و یک هنرمند به آن گوش دهد و نگوید که تو با من مشکل شخصی داری و میخواهی مرا خراب کنی و ...اما این فرمول در کشور ما جواب نمیدهد، اینجا اینگونه است که هر هنرمندی که کم تر از یک سال است وارد دنیای هنر شده خود را صاحب نظر میداند و هیچ فردی حق ندارد بگوید فلان کاری که انجام داده ای به ضرر خودت و هنر این مملکت است و یک پاسخ برای همه آماده کرده است و آن هم این است که: موسیقی سلیقه ای است!در این بین اگر کسی بخواهد نقدی را مطرح کند به این معنی است که با آن هنرمند و دوستانش دشمن است.فاجعه اینجا است که اکثر مخاطبان هم می آیند و به منتقد میگویند تو حسود هستی و چشم دیدن هنرمند و یا موفقیتش را نداری، تازه عده ای هم هستند که به منتقد میگویند تو اگر میتوانی خودت آن کار را انجام بده!اگر کمی به این موضوع فکر کنید میبینید که چه فاجعه ای در حال رخ دادن است. مانند این است که فردی به یک کارخانه ی خودرو معترض شود و بگوید خودرویی که شما میسازید بی کیفیت است و در جواب به او بگویند تو اگر میتوانی خودت ماشین بساز و مردم هم بگویند درست میگوید خودت بساز ببینیم که چه کار میکنی حسود!-هر فردی میتواند خود را هنرمند بداند.-هر موسیقی و هر اثری میتواند تولید شود.-کسی حق ندارد نقد کند و اگر نقد کرد یعنی دشمن است.-مردم به منقد فحش میدهند و میگویند خودت بخوان ببینم چطور میخوانی.خودتان تصور کنید آخر این ماجرا چه خواهد شد.آنچنان سلیقه ی مردم تغییر کرده و آنچنان سطح موسیقی پایین آمده که خواننده در شش ماه شکل میگیرد و کنسرت میگذارد.در پیج های دیوانه های مجازی تبلیغات گسترده انجام میدهند و اوج هنر و تیز هوشی آن ها و تهیه کنندگان و مدیران پخش این شده که به هر کسی که میشناسند پول بدهند و پیش خود بگویند که با اولین کنسرت هزینه ها جبران خواهد شد.یعنی فاصله ی یک خواننده ی تازه کار تا کنسرتش در برج میلاد این است که سعی کند مانند مسیح و آرش ای پی بخواند و یک کلاه به سبک ماکان بند برای خود تهیه کند و آهنگ خود را در اینستاگرام و پیج هر دیوانه ی مجازی و هر کانال تلگرامی منتشر کند و به مدیر پخش خود بگوید میخواهم آهنگم در سراسر اینستاگرام و تلگرام دیده شود و بعد از آن تهیه کننده ی نازنین برج میلاد را برایش ردیف میکند.پس تکلیف هنر چه میشود؟ اگر این روش ها درست است و مشکلی ندارد پس چرا هنر و موسیقی به این چنین منجلابی دچار شده؟واقعیت این است که این عزیزان تازه کار، کاری به سطح هنر و آینده ی آن ندارند! برای آنها مهم میزان درآمد است و اکثر مردم هم که از آنها حمایت میکنند و فریب همان جمله ی معروف "موسیقی سلیقه ای است" را میخورند پس آن هنرمندان حق دارند که بعد از پر شدن هر سانس و فروختن تمام صندلی های برج میلاد پیش خودشان بگویند گور پدر هنر این مملکت...  منبع: اختصاصی وب سایت گراتومیک

غرور بیش از حد برخی از اهالی هنر و دفاع مردم از آنها

مشکلات موجود در موسیقی ایران

گراتومیک - در سراسر جهان وقتی که هنرمندان آثار خود را منتشر میکنند منتظر میمانند و به حرف های منتقدین گوش میدهند سپس نقد های مورد قبول را میپذیرند و اصلاحات را در کارهای آینده ی خود انجام میدهند و این کاملا طبیعی است که یک منتقد نقد کند و یک هنرمند به آن گوش دهد و نگوید که تو با من مشکل شخصی داری و میخواهی مرا خراب کنی و ...

اما این فرمول در کشور ما جواب نمیدهد، اینجا اینگونه است که هر هنرمندی که کم تر از یک سال است وارد دنیای هنر شده خود را صاحب نظر میداند و هیچ فردی حق ندارد بگوید فلان کاری که انجام داده ای به ضرر خودت و هنر این مملکت است و یک پاسخ برای همه آماده کرده است و آن هم این است که: موسیقی سلیقه ای است!

در این بین اگر کسی بخواهد نقدی را مطرح کند به این معنی است که با آن هنرمند و دوستانش دشمن است.

فاجعه اینجا است که اکثر مخاطبان هم می آیند و به منتقد میگویند تو حسود هستی و چشم دیدن هنرمند و یا موفقیتش را نداری، تازه عده ای هم هستند که به منتقد میگویند تو اگر میتوانی خودت آن کار را انجام بده!

اگر کمی به این موضوع فکر کنید میبینید که چه فاجعه ای در حال رخ دادن است. مانند این است که فردی به یک کارخانه ی خودرو معترض شود و بگوید خودرویی که شما میسازید بی کیفیت است و در جواب به او بگویند تو اگر میتوانی خودت ماشین بساز و مردم هم بگویند درست میگوید خودت بساز ببینیم که چه کار میکنی حسود!

-هر فردی میتواند خود را هنرمند بداند.

-هر موسیقی و هر اثری میتواند تولید شود.

-کسی حق ندارد نقد کند و اگر نقد کرد یعنی دشمن است.

-مردم به منقد فحش میدهند و میگویند خودت بخوان ببینم چطور میخوانی.

خودتان تصور کنید آخر این ماجرا چه خواهد شد.

آنچنان سلیقه ی مردم تغییر کرده و آنچنان سطح موسیقی پایین آمده که خواننده در شش ماه شکل میگیرد و کنسرت میگذارد.

در پیج های دیوانه های مجازی تبلیغات گسترده انجام میدهند و اوج هنر و تیز هوشی آن ها و تهیه کنندگان و مدیران پخش این شده که به هر کسی که میشناسند پول بدهند و پیش خود بگویند که با اولین کنسرت هزینه ها جبران خواهد شد.

یعنی فاصله ی یک خواننده ی تازه کار تا کنسرتش در برج میلاد این است که سعی کند مانند مسیح و آرش ای پی بخواند و یک کلاه به سبک ماکان بند برای خود تهیه کند و آهنگ خود را در اینستاگرام و پیج هر دیوانه ی مجازی و هر کانال تلگرامی منتشر کند و به مدیر پخش خود بگوید میخواهم آهنگم در سراسر اینستاگرام و تلگرام دیده شود و بعد از آن تهیه کننده ی نازنین برج میلاد را برایش ردیف میکند.

پس تکلیف هنر چه میشود؟ اگر این روش ها درست است و مشکلی ندارد پس چرا هنر و موسیقی به این چنین منجلابی دچار شده؟

واقعیت این است که این عزیزان تازه کار، کاری به سطح هنر و آینده ی آن ندارند! برای آنها مهم میزان درآمد است و اکثر مردم هم که از آنها حمایت میکنند و فریب همان جمله ی معروف "موسیقی سلیقه ای است" را میخورند پس آن هنرمندان حق دارند که بعد از پر شدن هر سانس و فروختن تمام صندلی های برج میلاد پیش خودشان بگویند گور پدر هنر این مملکت...

  

منبع: اختصاصی وب سایت گراتومیک